(Keltisch) Zeezout met Plastic

Er bestaat een groep mensen die geloven dat 'speciale' zouten als Himalayazouten en (Keltisch) zeezout veel gezonder zijn dan gewoon keukenzout vanwege de veelheid aan mineralen. Nu had ik hier de gezondheidsclaims van het roze Himalayazout al naar het land der fabelen verwezen, maar (Keltisch) zeezout ontsnapte even aan mijn aandacht.

De website keltischzeezout.com meldt hier dat Keltisch zeezout “rijk [is] aan mineralen en spoorelementen, wat een bijzonder volle en complexe smaak geeft, dat behalve zout- ook zoet- en bittertinten bevat. Van alle zouten heeft Keltisch zout het laagste gehalte aan natriumchloride en is daarmee het zachtste en ‘vriendelijkste’ zeezout ter wereld".

Dit zout is vaak vochtig en heeft een grijze kleur, vandaar de Franse benaming sel gris. Dat vocht is simpelweg zeewater dat nog niet is verdampt. De grijze kleur is simpelweg biologische en chemische vervuiling. Denk aan ontlasting van zeevogels of dode zeevogels of aan olieverontreiniging.

De mensheid produceert veel te veel plastic afval en een groot deel daarvan wordt achteloos in zee gedumpt. Waar je ook op vakantie gaat, overal ontdek je dat het strand vervuild is met aangespoelde plastic flessen. Het duurt misschien wel honderd jaar voordat dat plastic is afgebroken. Het grote probleem is immers dat plastic niet via biodegradatie kan worden afgebroken, maar slechts door fotodegradatie: door de inwerking van zonlicht valt plastic in steeds kleinere deeltjes uiteen. Die kleine deeltjes kunnen vervolgens weer in de voedselketen worden opgenomen.

Onderzoek heeft nu uitgewezen dat zeezout ook een bron is van microbeads ofwel minieme bolletjes plastic. Deze piepkleine stukjes plastic werden aangetroffen in zeezout dat over de hele wereld werd gewonnen.

In China werd voor het eerst onderzocht of er plastic kon worden aangetroffen in 15 verschillende zoutproducten die men in de supermarkt had gekocht. Wat bleek? In zeezout zaten 550 tot 681 deeltjes per kilo zeezout[1].
Polypropyleen (PP) en polyethyleen (PE) komen, zoals verwacht, het meeste voor in zeezout. Een kwart van de deeltjes konden bovendien worden geïdentificeerd als giftige pigmenten, zoals phthalocyanine, chromate yellow en hostaperm blue. Dat zijn precies de pigmenten die men gebruikt om plastic flessen te kleuren[2]. Ook niet iets dat je in je lichaam zou willen krijgen.

Professor Sherri Mason onderzocht 12 soorten Amerikaans zeezout en de meesten daarvan bevatten plastic. Ze schat dat consumenten van zeezout jaarlijks gemiddeld meer dan 660 deeltjes plastic binnen krijgen.

Met andere woorden: iedereen die nog steeds gelooft dat (Keltisch) zeezout zo gezond is, moet zijn of haar hoofd eens goed laten nakijken.

[1] Yang et al: Microplastic Pollution in Table Salts from China in Journal of Environmental Science and Technology - 2015
[2] Karami et al: The presence of microplastics in commercial salts from different countries in Scientic Reports - 2017

Reacties